Wat is het humaan papillomavirus en hoe moet het worden behandeld?

Humaan papillomavirus (HPV) tast epitheelcellen aan en heeft een deeltjesdiameter van 55 nm. Een bijzonder kenmerk is de proliferatie van het epitheel van de huid, evenals de slijmvliezen. In het beginstadium beïnvloedt de ziekteverwekker meestal de basale cellen van het epitheel en dringt daarin door microtrauma's binnen. Gelokaliseerde papillomen worden meestal aangetroffen op de huid van de nek, oksels, liezen en geslachtsorganen (meestal), mondslijmvlies en nasopharynx.

Dit virus kan vele jaren zonder symptomen bestaan. Om HPV te detecteren, worden elektronenmicroscopische of moleculaire hybridisatiemethoden gebruikt.

Soorten humaan papillomavirus

Bij mensen is er sprake van HPV, dat de slijmvliezen en de huid aantast. Onder het grote aantal papillomavirussen worden soorten met een laag en een hoog oncogeen risico onderscheiden. Het is bewezen dat oncogene eigenschappen verband houden met het vermogen om DNA te integreren in het genoom van menselijke cellen.

Het virus wordt in 10-20% van de gevallen geactiveerd. Afhankelijk van het type kan het leiden tot goedaardige of kwaadaardige laesies. Sommige HPV's zijn niet oncogeen. Ze leiden tot het verschijnen van wratten en genitale wratten. De meest voorkomende zijn HPV 6 en 11.

HPV-oncogenen zijn degenen die een hoog risico hebben op het ontwikkelen van kankerachtige laesies, vooral op de baarmoederhals of de anus. Wat de huid betreft, komen HPV 16 en 18, evenals 5 en 8, die tot huidkanker kunnen leiden, vaker voor. De meest bekende vorm van kanker veroorzaakt door HPV is baarmoederhalskanker. Maar mannen kunnen ook besmet raken met het papillomavirus, dat in het ergste geval kanker aan de penis of de anus veroorzaakt.

Vaak komen vrouwen HPV 16 tegen - dit is een vorm waarin introsomaal parasitisme wordt waargenomen, d. w. z. buiten het celchromosoom (goedaardig). HPV 18 heeft een hoog risico op het ontwikkelen van kanker. Eerst worden goedaardige tumoren gevormd, die na enige tijd degenereren tot kanker. Virionen hebben in dit geval kleine afmetingen (tot 30 nm).

• neoplasmata van de baarmoederhals;
• invasieve of pre-invasieve oncologie;
• genitale wratten van de urinewegen en geslachtsorganen.

Kenmerken van infectie

Het humaan papillomavirus is zeer besmettelijk. Het wordt meestal overgedragen via direct contact, van huid op huid of van slijmvlies op slijmvlies, met een geïnfecteerde persoon. Bij een genitale infectie gebeurt dit meestal tijdens vaginale of orale geslachtsgemeenschap. Het hebben van een groot aantal seksuele partners of andere soa’s (seksueel overdraagbare aandoeningen) verhoogt het risico. Indirecte overdracht via voorwerpen, besmette kleding of beddengoed is ook mogelijk, maar komt vrij zelden voor.

In 7% van de gevallen kan de overdracht van het virus van moeder op kind plaatsvinden tijdens de bevalling, wanneer de infectie actief is. Het risico neemt toe tot 40% als u besmet bent met HPV 16 of 18.

Door het epitheel te penetreren en de integriteit ervan te schenden, bevordert een papillomavirusinfectie de groei van de onderste laag epitheelcellen in de vorm van condylomen of wratten. Deze vorm van de ziekte is besmettelijk en verspreidt zich snel naar anderen. Wratten en condylomen veroorzaken in de regel geen uitzaaiingen en verdwijnen vaak spontaan.

HPV-symptomen

De incubatietijd duurt maximaal 9 maanden (gemiddeld 3 maanden). HPV kan zonder duidelijke symptomen in het lichaam aanwezig zijn. Het virus kan maanden of jaren onopgemerkt blijven. Zelfs in dit stadium is het besmettelijk.

Huidwratten komen meestal in groepen voor en nemen in aantal toe als ze worden bekrast. De twee meest voorkomende vormen van papillomen zijn grijsachtig, hard, verheven met een gebroken oppervlak (gewone wrat) of vlak en roodachtig (platte wrat). Stekelwratten komen voor op de voetzolen of hielen, groeien naar binnen en zijn daardoor vaak pijnlijk.

• Genitale wratten. Bleke of roodachtige knobbeltjes die vaak in groepen verschijnen en voorkomen op de schaamlippen, vagina, penis, urethra, anale kanaal en rectum. Ze zijn zeer besmettelijk.
• Platte condylomen. Ze verschijnen in de vorm van platte knooppunten en zijn voornamelijk te vinden op de vrouwelijke geslachtsorganen. Ze verhogen het risico op het ontwikkelen van kanker.
• Reuzencondylomen (Buschke-Levenshtein-tumoren). Ze groeien uit tot enorme formaties en vernietigen omliggende weefsels. In zeldzame gevallen kunnen ze degenereren en leiden tot plaveiselcelcarcinoom.

Ook infectie van de slijmvliezen in de bovenste luchtwegen is mogelijk. Het bindvlies van de ogen kan worden aangetast, wat resulteert in roze stengelachtige gezwellen.
Het is moeilijker om een asymptomatisch beloop te detecteren, dat de arts alleen kan zien met behulp van hulpmiddelen zoals azijnzuur (veroorzaakt verkleuring van wratten) of een microscoop.

Bovendien kan het virus zich ook in cellen vestigen zonder dat er sprake is van weefselverandering. Dan praten ze over een latente infectie, dat wil zeggen de aanwezigheid van ziekteverwekkers, maar zonder symptomen. Eenmaal geïnfecteerd kan deze fase enkele weken tot enkele maanden duren.

Mogelijke gevolgen

Wanneer ze worden geïnfecteerd, dringen virussen de cellen van het integumentaire weefsel van de huid en het slijmvlies binnen, nestelen zich in de kernen van cellulaire structuren en vermenigvuldigen zich daar. Dergelijke HPV-infecties blijven doorgaans onopgemerkt en genezen vanzelf zonder gevolgen, omdat het immuunsysteem de ziekteverwekker met succes bestrijdt.

Sommige typen HPV veroorzaken echter huidveranderingen die gezwellen worden genoemd. Mogelijke vormen zijn onder meer genitale wratten of condylomen en papillomen, die bijvoorbeeld het gezicht, de armen of de benen kunnen aantasten.

De veroorzaakte weefselveranderingen zijn meestal goedaardig, maar kunnen ook degenereren en tot kanker leiden. Kanker kan bijvoorbeeld tientallen jaren na een HPV-infectie ontstaan. Kanker van de uitwendige vrouwelijke genitaliën (kanker van de vulva en vagina), anale kanker, kanker van de penis en kanker van de mond en keel (tumoren van het hoofd en de nek) zijn ook mogelijk.

Het stellen van een diagnose

Bij vrouwen wordt een test op HPV-infectie uitgevoerd als onderdeel van preventieve bezoeken aan de gynaecoloog. Bij een gynaecologisch onderzoek wordt er een uitstrijkje gemaakt van het slijmvlies van de baarmoederhals, dit heet een Papanicolaou-test (cytologisch onderzoek). Het resulterende materiaal wordt onderzocht op weefselveranderingen om precancereuze aandoeningen vast te stellen.

Daarnaast kan er een HPV-test worden uitgevoerd, waarbij celmateriaal uit een slijmvliesuitstrijkje of weefselmonster in een laboratorium wordt getest op de aanwezigheid van bepaalde virussen. Dit bewijst echter alleen dat het getroffen gebied geïnfecteerd is, maar doet geen uitspraken over de vraag of er weefselveranderingen hebben plaatsgevonden. Een HPV-test is dus zinvol, vooral in combinatie met een uitstrijkje, en kan voorlopers van kanker in een vroeg stadium helpen opsporen.

Als de test positief is, is er geen reden tot bezorgdheid, aangezien infecties niet altijd tot kanker leiden. Regelmatig onderzoek wordt aanbevolen om weefselveranderingen in een vroeg stadium te detecteren. Omgekeerd geeft een negatief testresultaat niet aan of er sprake was van een infectie uit het verleden die het lichaam met succes heeft bestreden.

Voor mannen bestaat er geen preventief onderzoek waarbij de test regelmatig zou worden uitgevoerd. Als er sprake is van een onderliggende kanker, kan het testen van de tumor bepalen of een HPV-infectie aan de kanker ten grondslag ligt.

Ook in de laboratoriumdiagnostiek worden gespecialiseerde DNA-methoden gebruikt, zoals real-time PCR. Anogenitale wratten veroorzaakt door HPV-types 6 en 11 kunnen gemakkelijk worden opgespoord tijdens een gynaecologisch onderzoek.

Hoe het humaan papillomavirus te genezen?

In de meeste gevallen heeft de ziekte geen behandeling nodig, omdat deze vanzelf verdwijnt en de virussen dan niet meer worden gedetecteerd. Als dit echter niet het geval is, kan de infectie langer duren en maanden of jaren aanhouden.

Tot op heden zijn er geen methoden voor systemische invloed op dit virus die het volledig zouden kunnen vernietigen. Het behandelen van bestaande wratten vermindert echter het aantal virussen, waardoor het immuunsysteem in veel gevallen de resterende virussen kan bestrijden en zo kan ontdoen. In sommige gevallen overleven de ziekteverwekkers en kunnen ze keer op keer symptomen van de ziekte veroorzaken.

• Plantaire en genitale wratten kunnen worden behandeld met medicijnen geformuleerd met salicylzuur voor plaatselijke toepassing.
• Cryotherapie is ook een methode die vaak wordt gebruikt bij HPV. In dit geval wordt de wrat verbrand met koude, met behulp van vloeibare stikstof.
• Lasers of elektrocauterisatie zijn eveneens gebruikte methoden.

Voor kanker veroorzaakt door HPV is de behandeling veel moeilijker. Bij baarmoederhalskanker is het vaak raadzaam om de baarmoeder respectievelijk het bovenste deel van de vagina en de eierstokken te verwijderen. Dit kan worden aangevuld met bestralingstherapie om de mogelijkheid van terugval te elimineren. Andere vormen van kanker veroorzaakt door HPV worden meestal behandeld met gerichte therapie, zoals bestraling of chemotherapie.

Houd er rekening mee dat de operatie geen radicale oplossing is, maar alleen een cosmetisch probleem oplost, omdat het virus na verwijdering in de omliggende weefsels kan achterblijven en condyloma's opnieuw kunnen verschijnen.

Preventie van infectie

Er zijn twee vaccinaties: een bivalent vaccin tegen HPV 16 en 18 en een quadrivalent vaccin tegen HPV 6, 11, 16 en 18. Vaccinatie wordt aanbevolen voor alle jonge meisjes van 14 jaar en ouder.

Vaccinatie beschermt niet tegen alle typen HPV. Daarom wordt alle vrouwen van 25 tot 65 jaar, ook als ze gevaccineerd zijn, geadviseerd om regelmatig een uitstrijkje te laten maken.

Tijdige detectie en volledige verwijdering van condylomen vermindert het risico op ziekte. De effectiviteit van het gebruik van condooms ter bescherming tegen de overdracht van infecties kan het risico op het ontwikkelen van deze ziekte aanzienlijk verminderen. De meest veelbelovende manier om de beginfase van de door deze infectie veroorzaakte ziekte te voorkomen en te behandelen is een specifiek polyvalent vaccin.

Waarom plantaire wratten verschijnen en behandelingsmethoden

Wratten zijn huidlaesies die verschijnen in de vorm van speciale ronde formaties die boven het oppervlak uitsteken. Ze ontstaan door specifieke virussen.

Deze formaties veroorzaken vaak fysiek ongemak vanwege hun locatie. Zelfs na de behandeling hebben ze de neiging terug te komen.

Soorten en redenen

Er zijn veel soorten wratten; ze zijn geclassificeerd op basis van een aantal kenmerken:

1. Eenvoudig. Ze komen voor op blootgestelde delen van het lichaam, armen, benen, gezicht en hoofdhuid. Ze zijn meestal niet gevaarlijk, maar ze zijn niet esthetisch aantrekkelijk en kunnen zich snel vermenigvuldigen, waardoor grote delen van de huid kunnen worden aangetast. Ze zijn gerangschikt als in "families".
2. Plantair. Hun lokalisatie bevindt zich uitsluitend op de voeten. Veroorzaakt ongemak tijdens het lopen.

De belangrijkste oorzaak is infectie met het humaan papillomavirus, dat de slijmvliezen en de huid aantast.

Humaan papillomavirus

Dit is een van de meest voorkomende virussen op aarde. Infectie kan op verschillende manieren plaatsvinden:

• contact en huishouden (via aanraking);
• seksueel (genitaal, anaal, oraal-genitaal);
• bij de bevalling van moeder op kind.

De ontwikkelingsperiode van de ziekte varieert van enkele weken tot tientallen jaren, dit wordt verklaard door het feit dat het virus zich misschien lange tijd niet manifesteert, maar zodra de immuniteit wat zwakker wordt, verschijnen er onmiddellijk gezwellen op de huid. huid en/of slijmvliezen. Het grootste gevaar van deze ziekte is dat bepaalde typen HPV zeer waarschijnlijk de vorming van een kwaadaardige tumor (kanker van de huid of slijmvliezen) veroorzaken. Om er zeker van te zijn dat de ziekte niet tot de vorming van een tumor leidt, is het noodzakelijk om onderzoek door een arts te ondergaan en niet om zelfmedicatie te gebruiken.

Symptomen en soorten wratten op de voet

Een plantaire wrat verschijnt als een eeltachtige verdikking met een stratum corneumlaag van de huid. Het belemmert het lopen en veroorzaakt pijn. De passieve toestand wordt gekenmerkt door langzame reproductie, waarbij het stratum corneum van het epitheel niet wordt bereikt, dus deze aandoening manifesteert zich niet extern.

De actieve toestand wordt gekenmerkt door het feit dat het virus zich snel ontwikkelt en zich, opstijgend naar de bovenste lagen van de epidermis, manifesteert in talrijke symptomen. De plantaire wrat wordt ook wel de doornuitsteekselwrat, kippenwrat genoemd. Het virus dringt tijdens contact met de huid binnen via snijwonden en schaafwonden in de buitenste laag van de huid:

1. Eerst verschijnt een kleine geelachtig grijze papule met een oneffen oppervlak.
2. Geleidelijk wordt het kleine element dichter en krijgt het een vuile kleur.

Van binnenuit ziet een plantaire wrat eruit als gesmolten papillen van verschillende groottes met een roze tint. Daar vormen zich extra capillaire vaten, die bloedingen veroorzaken als u een wrat oploopt.

Verwijdering van plantaire wratten

Het is de moeite waard om een plantaire wrat te behandelen als:

1. Er zijn pijnlijke gevoelens.
2. De wrat bloedt.
3. Er zaten vlekken op.
4. De wrat wordt snel groter.

Er zijn veel behandelmethoden. Eén daarvan is cryodestructuur. De betekenis van de methode is dat de wrat wordt blootgesteld aan vloeibare stikstof bij een temperatuur van min 196 graden. Het door het virus getroffen gebied wordt bevroren en de wrat wordt verwijderd.

Er wordt gebruik gemaakt van de gebruikelijke en agressieve blootstellingsmethode. Bij de agressieve methode wordt er enkele seconden langer stikstof toegediend, maar deze methode is pijnlijker. Het is belangrijk op te merken dat als een wrat verschijnt en langer dan zes maanden bestaat, de effectiviteit van cryodestructuur aanzienlijk wordt verminderd en de betekenis van een dergelijke operatie dienovereenkomstig ook verdwijnt.

Nadat u een plantaire wrat met vloeibare stikstof heeft verwijderd, moet u enkele aanbevelingen opvolgen:

• de blaar die achterblijft op de plaats van de wrat kan niet worden geopend;
• om mechanische schade te voorkomen, gebruik een steriel verband in plaats van een pleister;
• Behandel het getroffen gebied tweemaal daags met salicylalcohol 2%;
• probeer te voorkomen dat water het getroffen gebied binnendringt.

Een andere methode is lasercoagulatie. Dit is een van de meest gebruikelijke methoden om wratten te verwijderen. De meeste lasersystemen zijn uitgerust met een speciaal koelsysteem. De procedure vindt dus plaats met minimaal ongemak en laat geen ontstekingen toe, omdat de laser antiseptische eigenschappen heeft. Bovendien is dit een contactloze methode.

Er zijn verschillende manieren:

1. Kooldioxide (CO2) laser. De behandeling vindt in dit geval plaats met behulp van infrarood licht. De methode is voor 70% effectief, maar de keerzijde is dat ook gezond weefsel beschadigd kan raken.
2. Erbium-laser. Deze behandelmethode maakt gebruik van een kortere golflengte, waardoor de kans op littekens na de operatie kleiner is. Het rendement is doorgaans 75%.
3. Gepulseerde kleurstoflaser. Met deze blootstellingsmethode vindt de primaire vernietiging van verwijde haarvaten in de wrat en stimulatie van het immuunsysteem plaats, wat bijdraagt aan een effectieve genezing. De effectiviteit van de behandeling is ongeveer 95%.

Na de laserbehandeling vormt zich een korst op het getroffen gebied, dat binnen zeven tot tien dagen vanzelf verdwijnt. De aanbevelingen voor deze behandelingsmethode zijn dezelfde als na blootstelling aan stikstof: vermijd mechanische schade en het binnendringen van water.

De volgende manier om wratten te verwijderen is elektrocoagulatie. In dit geval wordt een hoogfrequente stroom op de wrat toegepast. De behandeling wordt uitgevoerd onder plaatselijke verdoving. Blootstelling van een wrat aan hoge temperaturen leidt tot de verdamping van cellen die zijn aangetast door het papillomavirus. Een ander voordeel van deze methode is dat cauterisatie van bloedvaten bloedingen voorkomt. Na de operatie vormt zich een korst op het aangetaste deel van de huid, die binnen 7 tot 10 dagen verdwijnt.

Een plantaire wrat kan met een directe operatie worden behandeld. In dit geval vindt excisie plaats onder plaatselijke verdoving, waarna hechtingen worden aangebracht. Na de operatie zal de arts bepaalde aanbevelingen voorschrijven. Het wordt daarom aanbevolen om te voorkomen dat water en zeep het getroffen gebied binnendringen, de resulterende korst niet af te scheuren en het getroffen gebied de eerste 7-10 dagen met een antisepticum te behandelen.

Voor elk type operatie zijn er bepaalde contra-indicaties. Het is dus onmogelijk om de bewerking uit te voeren als het volgende gebeurt:

• zwangerschap;
• suikerziekte;
• kwaadaardige tumoren in het lichaam;
• infectie en ontsteking rond de wrat;
• exacerbatie van herpes;
• verhoogde temperatuur.

Als uw bloeddruk hoog is, moet de procedure ook worden uitgesteld.

Behandeling van wratten zonder operatie

Mensen vragen zich vaak af hoe ze een plantaire wrat zonder operatie kunnen verwijderen. Om dit te doen, kunt u farmaceutische zalven en oplossingen gebruiken.

Kortom, deze zalven hebben de volgende effecten:

• ontstekingsremmend;
• antiseptisch;
• immunomodulerend;
• antiviraal;
• antischimmel.

Bovendien kan het vitamine E bevatten, wat ook een positief effect heeft op de behandeling, omdat vitamines over het algemeen het lichaam versterken en het risico op terugval verminderen.

Het is belangrijk dat deze producten worden gebruikt voor enkelvoudige en oppervlakkige plantaire wratten. Bovendien, als er bijwerkingen optreden, is het noodzakelijk om het medicijn met veel warm water af te wassen en onmiddellijk hulp van een arts te zoeken.

Het is dus mogelijk om wratten te genezen, er zijn veel manieren om dit te doen, maar u moet dit niet doen zonder eerst een arts te raadplegen, om uw gezondheid niet te schaden. Bovendien is het ten strengste verboden om zelfmedicatie te geven als de behandelende arts contra-indicaties voorschrijft.

Behandeling van papillomen op het lichaam

Hardware-methoden

Moderne hardwaremethoden voor de behandeling van papillomen maken het mogelijk om ervan af te komen en de ontwikkeling van terugval van de ziekte te voorkomen. De meest gebruikte methoden zijn:

• Cryodestructuur is de vernietiging van gezwellen door ze bloot te stellen aan lage temperaturen.
• Elektrocoagulatie is het dichtschroeien van formaties met een elektrische stroom, waarvan de sterkte en frequentie worden geselecteerd afhankelijk van de grootte, het type en de dichtheid van het papilloma.
• Laserverwijdering. Het type impact blijkt duidelijk uit de naam. De procedure duurt niet langer dan 15 minuten en helpt om voor altijd van onaangename gezwellen af te komen.

Behandeling met geneesmiddelen

Tot de gebruikte medicijnen behoren stinkende gouwe, ricinusolie, lapispotlood, Sani Skin en Dermavit-preparaten.

Ze vertonen een wisselende effectiviteit en voorkomen geen terugval van de ziekte. Het grootste nadeel van medicamenteuze behandeling van papillomen is de frequente ontwikkeling van allergische reacties.

Preventie van papillomen

Om het verschijnen van gezwellen te voorkomen en infectie met het humaan papillomavirus te voorkomen, moet u:

• Gebruik barrière-anticonceptie tijdens geslachtsgemeenschap.
• Neem de regels voor persoonlijke hygiëne in acht en gebruik alleen losse handdoeken, zeep en een tandenborstel.
• Wanneer u openbare baden bezoekt, mag u niet nalaten rubberen schoenen te dragen.

Je moet ook je dagelijkse routine normaliseren, een uitgebalanceerd dieet volgen, slechte gewoonten opgeven en stressvolle situaties vermijden. Deze factoren zijn niet de oorzaak van de ziekte, maar kunnen de ontwikkeling ervan veroorzaken als het virus al in het lichaam aanwezig is.